Odgovor na pitanje kako stvoriti imperiju nije jasan, jer je to složen proces koji zavisi od mnogo faktora. Zanimljiv odgovor može dati istorija Osmanskog carstva. Od malog političkog entiteta u regionu Bitinije u Maloj Aziji, preraslo je u carstvo sa pretenzijama da osvoji Evropu. I iako u ovom poduhvatu nije uspelo, carstvo je vladalo Balkanom dugi niz vekova i sa njim se računalo u Evropi.
Hajde da vidimo kako je nastalo Osmansko carstvo i kako je rasla država Osmanskih Turaka, kako je postala imperija i iz kojih razloga je pala.
Preduslovi za uspostavljanje Osmanskog carstva
Uspeh Osmanlija u održavanju i stvaranju sopstvenog državnog jedinstva bio je posledica oslabljene i rascepkane političke moći lokalnih vladara Vizantijskog carstva. Zbog toga je zapadni deo Male Azije bio podvrgnut racijama za pljačku. U ovim prepadima, borci prate vojskovođu koji im obezbeđuje što je moguće više plena.
Ove grupe za napade bile su Osmanlije koje su se kretale u Malu Aziju pod pritiskom mongolskih invazija. U Bitiniji su uspeli da stvore sopstvenu malu celinu, od koje je zapravo krenulo širenje Osmanske imperije.
Ime je dobila po prvom vladaru Osmanu I. Poticao je iz turskog plemena koje se doselilo zbog Mongolskih invazija. O njemu gotovo da nema pouzdanih istorijskih podataka, jer su Osmanlije svoju istoriju počeli da beleže od 15. veka pa nadalje.
Poznato je da su prvobitno državnu celinu stvarali Turci nomadi, ali su tu bile i hrišćanske primese, kao i Jevreji. Islam je i dalje vodeća religija.
Rane Osmanlije su sarađivale sa nemuslimanima, bili su prilično tolerantni prema drugim verama, a teorija o svetom ratu protiv nemuslimana bila je samo deo opšte ideje osvajanja novih zemalja, služeći kao opravdanje za politiku ekspanzije, nego razlog za to.
Propadanje suseda, posebno Vizantijskog carstva, dovelo je do zauzimanja sve većeg broja zemalja i njihovog stavljanja pod vlast Osmanlija. Ovo zahteva administraciju ovih novih teritorija. Tako je osmansko državno ujedinjenje ne samo raslo, već je počelo da se uspostavlja kao država, bivajući sve više centralizovano.
Uvode se porezi, stvara se janičarski korpus, osnivaju sudovi. Ovi administrativni aranžmani su uglavnom bili delo sultana Murata I. Sledeći vladari - Bajazit I, Mehmed I i Murat II uglavnom su širili vladavinu, dodajući joj sve više hrišćanskih zemalja, a Mehmed II je dodao zemlje bivšeg Vizantijskog carstva, dovršavajući proces osvajanja.
Jedna od glavnih prednosti Osmanlija u odnosu na susede je to što ne dozvoljavaju da se teritorije dele kako bi se sinovi vladara okitili svojom državom, a vlast je rezervisana za samo jednog vladara, čime se čuva integritet državne zajednice.
Mnogi istraživači smatraju za početak Osmanskog carstva kada je Mehmed II zauzeo Konstantinopolj 1453. godine.
Ova prekretnica ima svoju pozadinu, u kojoj su glavne tačke gledišta prisustvo Turaka Osmanlija na ovim mestima već 150 godina, solidan period uspostavljanja i stvaranja čvrstih temelja.
Druga referentna tačka je epidemija kuge koja je poharala zemlje Balkana krajem 14. veka. Uglavnom pogađa naseljeno stanovništvo, skoro depopulacijom veoma širokog perimetra, dok su konjički narodi, kao što su Osmanlije u ovom trenutku, manje pogođeni zbog svoje velike pokretljivosti. Teško pogođeni i razjedinjeni hrišćani nisu bili u stanju da pruže odlučan otpor osmanskoj invaziji.
Čvrsto se učvrstivši na Balkanu, Osmanlije su lakše napale i zauzele Carigrad, pretvarajući ga u centar i prestonicu svoje već izgrađene države. Na ovaj način, Osmansko carstvo se proširilo u unutrašnjost Evrope, preuzelo kontrolu nad trgovačkim putevima koji su povezivali Evropu sa Azijom i doživelo uspon.
Uspon Osmanske imperije
Prva polovina 16. veka bila je vreme tokom kojeg je Otomansko carstvo procvetalo. Sultani Selim I i Sulejman I su veoma mudro vodili carstvo i uspeli da zauzmu nove teritorije kako u Evropi – Vlašku, Srbiju, Transilvaniju, pa čak i neuspešno opsedaju Beč pod Sulejmanom I, ali i na Bliskom istoku, u Egiptu, Alžiru. Osvajanjem Bagdada obezbedili su pristup Persijskom zalivu.
Osmansko carstvo je postalo vodeća pomorska sila i dominiralo je Mediteranom, ali je taj uspon počeo da jenjava već u šesnaestom veku, pošto su ih Portugalci nadmašili u pomorskim poslovima, kao i Španci, koji su formirali koalicije protiv njih. Bitka kod Lepanta odnela je oreol do tada nepobedivoj turskoj floti.
Krajem 16. veka u granicama carstva živelo je preko 30 miliona ljudi, što je stvaralo napetost zbog nedostatka resursa i teritorija. Ranije stvorene vojne i birokratske strukture su već neefikasne u novim uslovima. Stoga XVII vek za Osmansko carstvo počinje stagnacijom koja vodi ka opadanju. U ovom periodu pojavio se i zanimljiv fenomen, koji je istorija nazvala Sultanat žena.
U praksi, ovo je period pre koga najvažnije odluke u državi donose sultanove žene. Pet od njih su najuticajnije sultanke u istoriji carstva. Između njih su se takođe pojavile političke protivrečnosti i rivalstva, što je dovelo do ubistava nekih od najistaknutijih sultana.
Tokom naredna dva veka, carstvo je opadalo. U granicama ogromne zemlje živi raznoliko stanovništvo, različitih verskih opredeljenja i stilova života. Hrišćansko stanovništvo je po obrazovanju i kulturnom, a samim tim i ekonomskom napretku, ispred turskog stanovništva.
Nezadovoljstvo koje je bujalo na svim nivoima izražavalo se u neprestanim pobunama, a Osmansko carstvo je počelo da gubi teritorije u svom rivalstvu sa drugim zemljama, posebno Austrijom i Rusijom.
Evropske sile su vodile dugu međusobnu borbu za kontrolu nasleđa Osmanskog carstva, koje je zapravo bilo u raspadu. Krimski rat je bio deo ove borbe, a rat je bio ogroman teret za imperiju, koja je bila prinuđena da uzima previsoke kredite.
Raspad je vidljiv ponovnim sticanjem nezavisnosti balkanskih zemalja, koje jedna po jedna ponovo postaju nezavisne.
Poslednje godine carstva obeležila je takozvana mladoturska revolucija. Posle neuspeha Turske u Prvom svetskom ratu i nekih drugih političkih događaja, Turski rat za nezavisnost dobio je Kemal Ataturk, a 1922. godine Sultanat je ukinut. Turska je proglašena republikom i ovim činom je zvanično priznat slom Osmanskog carstva.
Tako je od osnivača Osmana I do poslednjeg sultana carstva Mehmeda VI smenjeno 36 vladara, koji su u periodu od oko 6 vekova bili lice Osmanskog carstva u raznolikoj zemlji, koja je obeležila uspone i padove i zauvek promenila region Male Azije i sudbinu mnogih susednih naroda.
Zbog imperije je zauvek nestalo starije Istočno rimsko carstvo sa centrom u Konstantinopolju, a tok istorijskog razvoja njegovih suseda je potpuno promenjen. Ali proces je dvosmeran, a osvojene zemlje vrše svoj uticaj, menjajući tok razvoja carstva.
Republika Turska preuzima nasleđe Osmanske imperije.
